هدف از کنترل این بیماری، کاهش علائم و جلوگیری از ایجاد عوارض تهدیدکننده بینائی است. موثرترین درمان حذف یا دوری از مواد آلرژن است که در اغلب اوقات غیرممکن می‌باشد.

کمپرس سرد، عینکهای محافظ، استفاده از اشک مصنوعی و پماد‌های چشمی اغلب باعث تسکین علائم می‌شود. برای درمان مرحله حاد این بیماری میتوان از آنتی هیستامین‌های موضعی و در موارد شدیدتر از قطره‌های کورتیکواستروئید موضعی استفاده کرد. استفاده از مواد ثابت کنند ه غشاء سلول مانند کرومولین سدیم علائم فعلی بیماری را کاهش نمی‌دهد بلکه باعث کاهش علائم بیماری در روزهای بعد می‌شود، لذا برای جلوگیری و کنترل علائم بیماری استفاده می‌شود .

بیمارانی که زخم قرنیه دارند، باید با قطره‌های سیکلوپلژیک و آنتی بیوتیک‌های موضعی تحت درمان قرار گیرند. استفاده از یک لنز پانسمانی و نازک می‌تواند باعث کاهش تماس بین قرنیه و پلک شود. زمانی که قسمت سطحی قرنیه ترمیم شد آنگاه می‌توان از قطره‌های کورتیکواستروئید نیز استفاده کرد.

بهتر است برای کنترل این بیماری یک ماه قبل از شروع و در طول فصل حساسیت، از کرومولین سدیم استفاده کرد و آن‌ها را قطع نکرد زیرا پس از قطع، با شروع مجدد حداقل ۲ هفته طول می کشد تا اثر آن‌ها ظاهر شود.